معرفت بخشی گزاره های قرآنی
با توجه به اینکه در مباحث فلسفه دین ویتگنشتاین گزاره های دین را معرفت بخش ندانسته و برخی هم زبان قرآن را اسطوره ای معرفی کرده اند ودر داخل کشور نیز افرادی چون دکتر سروش ومجتهد شبستری باغیر معرفت بخش ، معرفی کردن گزاره های قران ارزش گزاره های قرآنی را زیر سؤال برده اند ، بحث اثبات و تبیین معرفت بخش بودن گزاره های دین بحثی ضروری به نظر می رسد.
استاد در اثبات معرفت بخش بودن گزاره های قرآن 6 دلیل برون دینی ارائه کرده اند ودر کنار آن به شواهد وادله درون دینی هم نیم نگاهی داشته اند.
شاید بهترین دلیل برای اثبات معرفت بخشی قرآن تکیه کردن به روش عقلاء در مکالمات روزانه باشد اگر ما در مکالمات روزانه خود در واقع نمایی کلمات وجملات خود شک نمی کنیم اعراب عصر نزول قرآن نیز در معرفت بخشی مکالمات روزانه خود تردیدی نداشتند وهمچنین آنان با آیات قرآن نیز مانند مکالمات روزانه خود رفتار می کردند وتردید در واقع نمایی آیات قرآن به خود راه نمی دادند حتی دشمنان ومخالفان اسلام هر ایرادی هم که به پیامبر گرفتند نقدی مانند عدم واقع نمایی آیات قرآن را مطرح نکردند. و همان طور که بر اساس روش عقلاء قران برای اعراب عصر نزول قرآن واقع نمایی داشته برای افراد این عصر نیز واقع نمایی دارد.
باید توجه کرد که نظریه ای چون عدم معرفت بخشی قرآن در دفاع از مقام و منزلت کتب مقدس مسیحیت و در دفاع از آموزه های مسیحیت ودر توجیه تناقضات ونقصهای آموزه های مسیحیت وکتاب مقدس مطرح شده است. اما دوستان روشنفکر داخل کشور ما دقت نفرموده اند که متن دینی مورد نظر امثال ویتگنشتاین کتاب مقدس است نه قران مجید. ومعرفت بخش ندانستن قرآن نه تنها دفاع از قرآن محسوب نمی شود بلکه مساوی بی ارزش دانستن و انکار آموزه های سعادت بخش قرآن است.
لیست کل یادداشت های این وبلاگ :
