معرفت بخشی گزاره‌های دینی

منظور از معرفت بخشی گزاره‌های دینی این است که ماهیت مسائل دینی ماهیت مسائل واقعی است و مبنای شارع بر بیان گزاره‌های واقع نما است .استاد برای اثبات این امر از دو دسته ادله برون متنی و درون متنی استفاده می‌کند که دلایل برون متنی عبارتند از:

1.رابطه گزاره‌های قرآنی و واقعیات خارجی، ایشان بعد از تعریف دین به بایدها و هست‌ها می‌فرماید: که ما در اینجا نه تنها در پی اثبات این هستیم که انتظار انسان در پرسش‌های هستی شناسانه واقع بینانه است بلکه سخن در این است که زبان قرآن نیز در پاسخ به این حقایق واقع‌نمایانه است در رابطه با این حرف استاد که می فرماید ما می خواهیم این را اثبات کنیم که انتظار بشر واقع بینانه است اشکال می شود که مگر این امر نیاز به اثبات دارد زیرا اگر کسی سوال هستس شناشانه داشته باشد هیچ وقت انتظار پاسخ غیر واقع‌نمایانه را ندارد.

2.اینکه چون خداوند عاقل ترین عقلا است و بر سیره عقلا مشی می کند اصل در سیره عقلا این است که سخنانشان معرفت بخش و واقع‌نما باشد.

3.ارسال معجزات دلیلی بود بر اینکه سخنان رسولان واقع نما است و مطابق حقیقت و معرفت بخش است.

4.اینکه قابل اثبات عقلی است.

5.اگر گزاره‌های قرآن غیر معرفت بخش باشد نقض غرض لازم می‌آید در این سخن نیز اشکال می‌شود که چه عیبی دارد بعضی از آیات غیر معرفت بخش باشد و ما با تعدادی از گزاره‌های معرفت بخش و آن دسته از گزاره‌های غیر معرفت بخش که به صورت اسطوره و داستان برای ایجاد انگیزه آمده‌اند به سعادت برسیم.

6.اذعان انتونی فلو،این سخن برای من روشن نشد که چگونه یک قضیه بی‌معنا باشد ولی با این حال معرفت بخش باشد و دلیل آورده شده واضح نبود.

استاد در ادله درون متنی دو سوال مطرح می‌کند که سوال اولی از ادله برون متنی است و تا حدودی همان دلیل دوم برون متنی است که شیوه عقلاء چنین است که بر معرفت بخشی صحبت می‌کنند و از خود سخنان آنان این امر فهمیده می‌شود.    

لیست کل یادداشت های این وبلاگ :